2011: meer van hetzelfde

Er is een nieuwe voorzitter  van de NVU:  Bangma, schrijver van  Het Prostaat Pensioen Plan. Hij is de opvolger van Kil, schrijver van Prostaatkanker Heb Je Samen .  Bangma is sinds dit jaar daarnaast ook  onderzoeksleider van het ERSPC (European Randomised Study Prostate Cancer), het grootste prostaatkankeronderzoek ter wereld. Hier volgde hij Schroder op. Hier (bij 9.50) Schroder op het NOS journaal. Bangma is de tevens bedenker en directeur van PRIAS (Prostate International Active Surveillance). Dan is Bangma  ook nog hoofd Urologie van het Erasmus MC. Bangma is het type van een manager. Als Numero Uno van deze organisaties heeft Bangma de touwtjes in handen. Alle belangrijke urologische centra in Nederland, behalve Groningen en Limburg, voeren het ERSPC/PRIAS protocol uit.
Hoewel ERSPC/PRIAS een onderzoeksprotocol is, wordt al gehandeld alsof  het nut van screening en vroege behandeling niet meer ter discussie staat. Op vragen  over de fysieke en psychologische letselschade die aangericht wordt, komen geen of ontwijkende antwoorden. Men neemt voor lief dat 48 man behandeld moeten worden om na 9 jaar de dood van 1 van hen te voorkomen (zie ook rechter kolom). Voor mij is de grote verbazing dat de 1/48 benefit  als een "aanvaardbaar" resultaat wordt gezien, als noodzakelijke prijs van de vooruitgang. Ik vind dit huiveringwekkend. Zou de 1/48 deal  met de patient  zo expliciet besproken worden? Ik veronderstel van niet. Hoe anders te verklaren dat  zoveel "leken"  PSA screening een goede zaak vinden? Dit is even huiveringwekkend.

Bangma heeft nog steeds geen openheid van zaken gegeven over de neveneffecten van zijn ondernemingen. Op mijn artikel "Ook zo blij met PSA?" in Huisarts en Wetenschap is afgezien van Bangma's weerwoord "PSA screening deugt", een dienstbericht zonder inhoud, geen enkele reactie gekomen. Geen positieve en ook geen negatieve. Dit is teleurstellend. Zelfs PSA uit de basisverzekering halen en stoppen met geldstromen naar het Erasmus MC zoals ik voorstelde, lokt geen discussie in dit vakblad uit.

Hoe zou het in de spreekkamer toegaan?  Cijfers hierover zijn er niet. Een laboratoriumbriefje voor een PSA meegeven aan iedereen die erom vraagt is niet moeilijk. Een stuk makkelijker dan hierover in discussie te gaan.  Ook praktischer want het kost minder tijd.  Bovendien handelt de huisarts zo volgens het ERSPC/PRIAS protocol dat het goede gevoel geeft van de "state of the art" en kwaliteit.

De dramatische dood van Sylvia Millecam heeft in belangrijke mate het sentiment rond vroege opsporing en behandeling van kanker bepaald.  Er is de suggestie gewekt dat het zover niet had hoeven komen als ze zich had laten screenen, maar heel veel vrouwen die gescreend zijn en behandeld, zijn in een vergelijkbare situatie gekomen. Wat er vooral verkeerd ging bij Sylvia Millecam is de behandeling toen het slecht ging. Maar wat is blijven hangen is dat zij zich niet liet screenen. Tegenover Syilvia Millecam staat Sylvie vd Vaart, de succesvolle borstkankerpatient. Zo is er een dubbele motivatie, negatief en positief, om voor borstkankerscreening te zijn. Naar mijn mening bepaalt het borstkankersentiment ook het prostaatkankersentiment. Misschien denken mensen ook dat Frank Zappa nog had kunnen leven als hij zo verstandig was geweest als Renee Froger. Maar Sylvie en Renee  kunnen alsnog in de situatie van Millecam en Zappa komen, ondanks hun behandelingen. Niet dat ik ze dit toewens maar het kan gebeuren.

Tegen screening zijn lijkt verwerpelijk. Het is kiezen voor de belangen van 47 levenden ten koste van 1 dode aan prostaatkanker (die volgens het ERSPC door screening te voorkomen is). Echter dit ene "geredde leven" sterft tengevolge van iets anders (geen significant overlevingsverschil in totale sterfte in het ERSPC) waardoor er helemaal geen verschil meer is.  Wat is verwerpelijk? 1. Opsporen en behandelen van kankertjes zonder duidelijk overlevingsvoordeel  en daarbij in veel gevallen ernstige letselschade veroorzaken (impotentie en incontinentie). 2. Het financieren hiervan via verplichte afdrachten aan de Zorgverzekering en via belastingen voor Medisch Wetenschappelijk Onderzoek.

Een leugentje om bestwil

Als je deze maand een afspraak hebt op Urologie Radboud dan is de kans groot dat je tegenover een ongeschoren uroloog met een mislukte snor komt te zitten die een PSA van je wil. Niet zo fris. En niet alleen je uroloog, overal op de poli kom je ongeschoren types tegen. De viezerikken. Ze doen dit in het kader van de actie Movember. Aan Movember doen niet alleen urologen mee maar ook bosjes positief denkende Nederlanders ondermeer via hun Hyves, Facebook of Twitter accounts. Al deze postivos laten hun snor staan.

Als je vraagt naar het waarom daarvan zegt zo'n zombie  "om aandacht te vragen voor prostaatkanker en omdat ik daarvoor m'n snor laat staan zou ik het leuk vinden als je wat geld overmaakt naar het KWF en je je PSA laat meten."

Om de sfeer niet te verpesten zeg je maar "Hartstikke goed, vind ik leuk, ga ik doen", maar  maak je vervolgens niets over en ga je zeker niet naar de dokter.

Psychochirurgie

Kil in de Volkskrant van 11 september:

'Dikwijls zadel je iemand op met de diagnose prostaatkanker en de mededeling dat je er niets aan doet omdat daar geen duidelijke reden voor is. Dat is voor veel mannen moeilijk te verwerken. Geregeld komen ze na één, twee jaar vragen of je ze alsjeblieft toch wilt opereren.’

Als je te horen krijgt: "Je hebt prostaatkanker maar in een onschuldige vorm. Je hoeft hier niet meer terug te komen", dan is dat is heldere taal die mannen makkelijk kunnen verwerken. Maar dat kan Kil niet zeggen want hij weet dat de biopsie, waarop hij z'n beslissingen baseert, niet te vertrouwen is. Door die crappy biopsie geldt het omgekeerde ook: Als Kil wel meteen iets wil doen is daar ook geen duidelijke reden voor.

Het niets doen van Kil is een eufemisme voor levenslange PSA's, herbiopsieen en slap geoudenhoer daarover, ook bekend onder de Newspeak term Active Surveillance. Gek dat veel mannen dit moeilijk kunnen verwerken? De veelvuldige controles met altijd weer mitsen en maren houden de onzekerheid in stand en leiden via die weg naar operaties. Dat zijn dan operaties om psychische redenen, niet op medische gronden. Als je de patient maar gek genoeg maakt, dan smeekt hij je later wel om te opereren. Gewoon een kwestie van geduld. Of je doet alsof er wel een duidelijke reden is en opereert direct. Met PSA's en Gleasons kun je alle kanten op.

10, 8 en 12 x zo groot


De kritiek op borstkanker is ook niet voor de poes. Hier een helder verhaal. Mooie intro voor een antiscreeningsfilm: shot 1 - Op een regenachtige ochtend gaan vrouwen een mammobielbus in die op een afgelegen parkeerterrein staat naast een vuilstort. Shot 2- In de mammobielbus, enorm veel administratieve handelingen, lang wachten, tegenstribbelen en dan eindelijk de foto. Shot 3 - een ruimte met 5 types in witte jassen, expressieloos achterover hangend in dikke fauteuils achter grote schermen met in het ene venster een mammogram, in het andere venster de AEX koersen, een computerspelletje of Facebook. Verveelt zet een van de types een rood kruisje achter een mammogram en voert vervolgens verschillende administratieve handelingen uit. Achtergrondmuziek Gimme Shelter. Voice over: "Het gaat goed met de screeningsindustrie in Nederland...."

Borstkankerscreening is big. Hoeveel bigger is prostaatkankerscreening? Wat PSA is voor prostaatkanker, is een mammogram voor borstkanker. Beiden zijn indien afwijkend een reden voor biopsie.  Bij een PSA afkapwaarde van 3 ng/ml  is 16% van de mannen positief. Bij borstkankerscreening is bij 1,5 % van de vrouwen het mammogram positief. Qua aantal biopsieen is prostaatkankerscreening dus ruim 10x zo big als borstkankerscreening. 1 op de 4 biopsien levert een prostaatkankertje op, 1 op de 3 biopsieen een mammobielkankertje dwz de kankerproduktie is respectievelijk 4% en 0,5%: 8 x zo big. 12% van de mannen loopt na screening rond met de onzekerheid van een "positief" PSA en een negatieve biopsie, bij borstkankerscreening blijft 1% van de vrouwen in twijfel: 12x zo big.

Er leven in Nederland circa 1,3 miljoen mannen tussen de 55 en 70 jaar. Deze leeftijdscategorie is de doelgroep van Pensioenplan. Laten we Pensioenplans gekte hierop los, dan moeten 208000 man (16%) gebiopteerd worden waarmee 52000 nieuwe kankerpatienten worden geproduceerd. De Natie zou ontwricht worden.

Nog een vergelijking?

In Nederland stierven in 2008 2421 mannen aan prostaatkanker en 3327 vrouwen aan borstkanker. Hier. Bij prostaatkanker was 68% van de overledenen ouder dan 75 jaar en 49% ouder dan 80 jaar. Bij borstkanker waren deze cijfers respectievelijk 38% en 28%. Bij prostaatkanker was het aantal overledenen jonger dan 65 jaar 9%, bij borstkanker 42%. De sterfte aan borstkanker is dus gemiddeld op veel jongere leeftijd dan aan prostaatkanker. Mocht screening een effect hebben dan profiteren vrouwen hier langer van dan mannen. Die ene man van de 48 die Pensioenplan cum suis "redden" sterft meestal niet lang daarna aan iets anders.

Laatste shots van de film. Renee Froger zingt in de Arena voor 52000 nieuwe prostaatkankerpatienten. Dan betreedt Dione de Graaff rennend het podium in gezelschap van 20 in groene pakjes gestoken urologen met in hun midden Pensioenplan in een goud pakje. Renee Froger zet daarop "We are the Champions" in. Fade out van deze muziek (maar beeld blijft) en een aanzwellend Gimme Shelter. Voice over: "Zorg dat je er niet bij hoort."

"Iedereen doet het, dus ik ook"


"Pensioenplan heeft wetenschappelijk bewezen dat PSA screening de sterfte aan prostaatkanker vermindert, dus screen ik. Zo simpel is dat."

Urologen staan niet bekend als studiehoofden. Deze best betaalde handarbeiders van Nederland staan het liefst in de operatiekamer. Als ze vrij hebben zijn ze meestal op de golfbaan te vinden of knutselen ze aan een van hun autos. Je zult niet snel een uroloog tegenkomen die op een zaterdagochtend een wetenschappelijk artikel leest. Behalve Pensioenplan dan, maar hij is dan ook een buitenbeentje. De urologen zijn dolblij met hem, dankzij zijn wetenschappelijke studies rinkelt bij hen de kassa. Zo blij dat ze hem voor z'n verjaardag binnenkort een nieuw paard zullen schenken. Meer over het oude paard hier.

Wat heeft Pensioenplan bewezen? Dat over een periode van 9 jaar de sterfte aan prostaatkanker verminderde van 0,36% naar 0,29%, een daling van 0,07%. Met Pensioenplan noemen de urologen dit een sterftevermindering van 20 % (100-29/36). Klopt, maar gezien de minimale absolute sterfte stelt die 20% niets voor.

Hoe heeft Pensioenplan dit bewezen? Door van de GGD Rotterdam adressen van mannen tussen de 55 en 70 jaar te kopen en deze mannen, dreigend met kanker, per brief vriendelijk doch dringend te verzoeken hun PSA te laten meten. Deze PSA's heeft hij vervolgens in een computer gestopt waarin ook een door hem bedachte afkapwaarde voor een "positief PSA", hiero. De computer genereerde vervolgens voor 16% van de mannen een nog dreigender uitnodiging voor een blinde biopsie. Bij een kwart van deze 16% vond hij een kankertje dat hij vervolgens ging behandelen waardoor de sterfte aan prostaatkanker zoals gezegd met 0,07% verminderde. De 12% mannen met een positief PSA bij wie geen kankertje gevonden werd mochten na 4 jaar weer terugkomen voor een nieuw PSA.

Wat is het nieuwste project van Pensioenplan? PRIAS (Prostate Research International Active Surveillance). Dit prestigieuze project moet de kroon op het werk van Pensioenplan worden. Dit project was noodzakelijk geworden omdat de operatierobots in Nederland het aantal nieuw gediagniostiseerde prostaatkankertjes niet meer konden verwerken. Met Active Surveillance (AS) worden de kleinste kankertjes in een wachtrij geplaatst. De ongelukkige dragers van dit soort kankertjes worden onderworpen aan een waar PSA terreurregime met jaarlijkse herbiopsieen. PRIAS is een ongekende cashgenerator en kan nog groter worden door de PSA afkapwaarde weer te verlagen. Uiteindelijk wordt een groot deel van de mannen die in AS zijn geparkeerd alsnog behandeld. Meer over PRIAS in Urologische Politiestaat.

"En ga me nu niet verwijten dat ik geen aandacht heb voor de menselijke aspecten, we denken zelfs aan de partner. Dankzij Marion Bloem zijn impotentie, incontinentie en stricturen die er nu eenmal bijhoren, goed bespreekbaar geworden. Mag ik nu weer verder? De robot staat te wachten."

Ultimate Crap

Ik zou het hebben over de Ultimate Crap: de blinde biopsie. Ik ga het verhaal niet nog eens vertellen maar loop de blog door. In de rechterkolom staat de kritiek op de blinde biopsie ook in het kort samengevat.

Op 21 april 2008 komt de blinde biopsie voor het eerst aan de orde. Hierin ook 2 interessante links over het verschil in kankeropbrengst van blinde biopsieen met respectievelijk 6, 12 en 18 naalden .

Op 28 april 2008 bespreek ik de slechte representativiteit van de Gleasonscore die in de helft van de gevallen ofwel te hoog of wel te laag is. Niettemin worden op grond van de biopsie-uitslag behandelingsbeslissingen genomen.

Op 21 november 2008 bespreek ik een studie waarbij maximaal 3 herbiopsieen gedaan werden bij een eerste negatieve biopsie. In circa eenderde van de gevallen wordt de tumor bij de eerste biopsie gemist. Na een negatieve biopsie kan je dus niet gerust gesteld worden. Op 11 december 2008 ga ik hier op door.

Op 20 december 2008 wind ik me weer eens flink op over de blinde biopsie en nog een keer op 24 december.

Op 3 januari 2009 bespreking van een zeer interessante studie. Mannen met een prostaatkankertje vastgesteld door een biopsie en die nog niet behandeld werden kregen herbiopsieen. Bij de helft van de mannen werd bij de herbiopsie geen kanker gevonden. Als we het omdraaien en de herbiopsie eerst was gedaan dan zouden deze mannen nooit in het kankercircuit te recht zijn gekomen. Dit illustreert de willekeur nog het best.

Op 9 maart 2009 een naar mijn mening evenwichtig overzichtstukje over de blinde biopsie

Op 27 juli 2009 noemt Ilse 8 studies over verkeerde Gleasonscores en Harm 3 studies over gemiste tumortjes

Op 16 december 2009 een bespreking van de gigantische hoeveelheid prostaatkanker die bij obducties wordt aangetroffen. Gecombineerd met een amerikaans onderzoek, waarin in iedereen ongeacht PSA een biopsie kreeg, is af te leiden dat niet eenderde (zie boven) maar de helft van het aantal aanwezig tumortjes gemist wordt.

Dan nog dit. Een biopsie is geen pretje en kan vervelende gevolgen hebben. Uit ERSPC gegevens blijkt dat 23% van de gebiopteerden langer dan 3 dagen last had van bloed in de urine, 50% bloed in het sperma. 3,5% van de mannen kreeg koorts. 0,5% moest opgenomen worden vanwege bloedvergiftiging.

Crappy, crappier, ....

Vandaag  is PSA weer eens het onderwerp.

Wat is PSA?
PSA is een eiwit dat in de prostaat gemaakt wordt en als belangrijkste functie heeft het ejaculaat vloeibaar te houden zodra het de penis heeft verlaten. Zonder PSA zou het ejaculaat stollen en de spermatozoen niet kunnen zwemmen.  Bij een man met een kerngezonde prostaat wordt alle PSA via het ejaculaat afgevoerd en is er geen of alleen een spoor PSA in de bloed aantoonbaar. Hoe komt PSA in het bloed? Uitgebreide bespreking in dit bericht en in dit bericht.

Is een PSA uitslag betrouwbaar?
Nee. Hier beschreef ik het unieke experiment van Terry Herbert die een maand lang iedere dag een PSA liet meten. Z'n laagste waarde was 4,5 ng/ml en z'n hoogste 6,0 ng/ml. Bij een dergelijk verschil in een maand tijd zal bijna iedere uroloog een biopsie willen doen. Maar deze stijging kan dus even goed een fysiologische variatie zijn en daarom zonder betekenis. In hetzelfde bericht 2 referenties die bevestigen dat het geval van Terry niet uniek is. Als bonus 3 nieuwe referenties, hier, hier en hier die ook zeggen dat wat voor Terry geldt ook op jou van toepassing is. Vandaar dat ik zeg, dring aan op een gedubbelcheckte maar liefst gedriedubbelcheckte PSA en middel de waarden. Dit is een mooi eerste verzoek aan een uroloog. Als hij hierop niet adequaat reageert, zoek dan een andere uroloog of beter nog blijf helemaal bij urologen weg. Vergeet PSA of ga verder met je huisarts en laat je bij snelle verdubbelingstijden (van minimaal gedubbelcheckte PSA's) verwijzen naar een oncoloog. Overleg met hem of haar of een behandeling met (Intermitterende) Hormonale Therapie - (I)HT- aan de orde is. Meer over (I)HT hier en hier.

Stellen afkapwaarden iets voor?
Bovenop de crappy performance van een eenmalige meting komt dan de nog crappier afkapwaarde. Onder de afkapwaarde is een PSA normaal daarboven is het PSA zg "positief". Positief betekent een indicatie voor biopsie. De hoogte van de afkapwaarde is   willekeurig en stoelt niet op medische maar op bedrijfseconomische motieven. Bij het ERSPC is de afkapwaarde 3 ng/ml. 16% van de PSA bepalingen was bij deze afkapwaarde "positief". Bij biopsie bleek 1 op de 4 mannen met een positief PSA een kankertje te hebben. In het bedrijfsmodel kosten 3 negatieve biopsieen geld zonder dat het iets oplevert. Neemt men een afkapwaarde van 10 ng/ml dan is circa 1 op de 2 biopsieen positief. De kosten zijn dan een stuk lager, maar de opbrengst ook. Binnen het ERSPC is er "consensus" dat 3 ng/ml het optimum is tussen kosten en baten. Dit betekent dat men zich er van tevoren bij heeft neergelegd dat ruim meer dan de helft van potentieel detecteerbare kankertjes gemist wordt. Dit kan afgeleid worden uit een Amerikaanse studie die ik hier besproken heb. In deze studie, waarin iedereen ongeacht PSA gebiopteerd werd, had 80% van de mannen een PSA lager dan 3 ng/ml. 63% van alle tumoren werden gevonden bij deze groep mannen. Niettemin heeft het ERSPC de mond vol van een Bevolkingsonderzoek. Nog meer? Alsjeblieft

Er is een afkapwaarde die ik persoonlijk interessant vind, nl 20 ng/ml. Onder deze waarde komen met een botscan aantoonbare metastasen bijna nooit voor. Hier Vanaf 20 ng/ml loopt het percentage mannen met metastasen snel op, bij 100 ng/ml heeft bijna iedereen metastases. Beginnen bij 20ng/ml zou betekenen vroege opsporing van uitgezaaide prostaatkanker met botscans. Dat is een heel ander verhaal dan het opsporen van prostaatkankertjes met biopsieen.

Crappy, crappier,...., volgende keer  een warming up met  blinde biopsieen.

Salonfähig

Nieuw hier? Waar gaat dit over? Ga eerst hierheen. Lees ook dit. Lees ook mededelingen

De drukproeven zijn binnen, ook het griezelig schrijfsel van Professor Prostaat Pensioenplan als reactie op mijn stuk is onder embargo in mijn bezit. Er kan geen letter meer veranderd worden.

Hoe graag ik ook anders zou willen ik moet over de inhoud zwijgen tot 7 september. Maar dit wil ik er wel over kwijt. Op mijn  analyse en de daar uit afgeleide voorstellen voor sancties reageert de professor ongeveer zoals indertijd de Partijsecretaris van het Politbureau van de USSR. Gelukkig leven we nog steeds in een min of meer vrij land, ik zeg min of meer bijvoorbeeld vanwege de affaire Nekschot, want anders was ik door de Dijkzigt politie allang afgevoerd en was het nooit tot publicatie gekomen. Na 7 september volgt op Huisarts en Wetenschap een Internetdiscussie (alleen toegankelijk voor H&W leden). Omdat het hele zaakje door mij in gang is gezet mag ik de discussie openen wat een reactie zal zijn op het vrijwel onleesbare ambtelijke verweerschrift van Partijsecretaris Professor Prostaat Pensioenplan. Ik zal hier op PSA Prostaatkankertjes uiteraard citeren uit deze discussie.

PSA Prostaatkankertjes kon tot nu toe makkelijk afgedaan worden als een louche site van een gevaarlijke gek. Maar nu mijn mening en de onderbouwing daarvan (na kritische beoordeling door de redactieraad) in Huisarts en Wetenschap gepubliceerd wordt kan men er niet meer omheen. Van Junkstatus is PSA Prostaatkankertjes nu ineens AAA.

Vandaar dat nu het moment gekomen is dat ik me ga bezighouden met de publiekspers. Uiteindelijk  doe ik dit allemaal  om het volk te beschermen tegen de gevolgen van de pretenties van een wereldvreemde. Het schandaal is groot genoeg voor nieuws op de Binnenland pagina's en Actualiteitenrubrieken. Aan de orde is nu een indringend persbericht met bijlagen. Geluk speelt ook een rol, want als bijvoorbeeld op 7 september bekend wordt dat Nelie Smit Kroes de nieuwe premier wordt, zal er veel minder aandacht zijn. Verder is het afwachten hoe het journaille, waaronder een aantal PSA-junkies, met dit nieuws omgaat. Hoe reageert bijvoorbeeld iemand als Paul Witteman, die kort geleden een prostaatoperatie onderging, als hij de H&W PDF onder z'n neus krijgt? We doen ons best en we zullen zien.

Een incident uit 1993

Nieuw hier? ERSPC staat voor European Randomised Study for Prostate Cancer. Hier meer bijzonderheden.

In het begin van de jaren 90 had ik met een goede vriend in Haarlem een reclamebureau, ja jullie horen het goed een reclame bureau. Mijn compagnon was Commercial Director en ik was Creative Director. We deden promotie voor van alles en nog wat en het was erg gezellig. Tot we de Farma Communicatie Jaarprijs wonnen voor Nicotinell (nicotine pleister) van het toenmailge Ciba Geigy, toen was het afgelopen met de pret. Wat als een grapje was begonnen liep volledig uit de hand. Ineens was ons bureau HOT in reclameland. Stress! Klanten stonden in de rij, er werden dure autos aangeschaft, luxe directiesecretaresses binnengehaald evenals aantal snelle jongens voor traffic, media en accountmanagement. Het geld stroomde even hard binnen als het werd uitgegeven.

1 van de nieuwe klanten was het ERSPC. De opdracht was: bedenk een campagne om het ERSPC naamsbekendheid te geven en ontwikkel een internationale publiekscampagne voor de werving van een zo groot mogelijk aantal deelnemers voor onderzoek naar het nut van screening naar prostaatkanker. We vonden het wel chique een academische klant op de lijst te hebben, bovendien was dit internationaal met vliegreisjes, hotels etc en het ERSPC bulkte van het geld. Deep down under voelde ik wel meteen nattigheid waarschijnlijk ontspruitend aan het cliche dat je met prostaatkanker sterft en niet aan prostaatkanker. Verder wist ik op dat moment weinig van prostaatkanker en helemaal niets over PSA dat toen nog relatief nieuw was.

We kregen een maand de tijd om een dik pak papier door te spitten en met ideeen te komen, dit dan tussen alle bedrijvigheid door voor soep, inlegkruisjes en pretparken. Na het lezen van de neveneffecten van operaties en bestralingen had ik weinig zin in iets wervends, hooguit in iets voorlichtends. We ontwikkelden een sobere campagne waarvan we ook zelf moesten vaststellen dat het meer leek op een ernstige waarschuwing dan op een wervende uitnodiging. De verwachtingen van de Rotterdammers waren hooggespannen, ze waren immers in zee gegaan met een flitsend reclamebureau. Iedereen zat op het puntje van z'n stoel bij aanvang van de presentatie. De gezichten betrokken al snel bij het presenteren van de kartonnen. Toen de kartonnen over neveneffecten verschenen was de maat vol. We werden onderbroken en kregen te horen dat het absoluut niet de bedoeling was neveneffecten aan de orde te stellen. Hierop ontstond een bijzonder onaangename discussie die eindigde in een niet erg verheffende woordenwisseling. We verlieten vloekend de vergadering, de kartonnen achterlatend. Zoiets hadden we nog niet eerder meegemaakt.

Later dat jaar werd het bureau opgeheven. Dit had niet speciaal te maken met dit incident maar meer algemeen om welzijnsredenen en een hekel aan stress. We kwamen tot de conclusie dat geld inderdaad niet gelukkig maakt. Bepaalde klanten konden we doorschuiven waarvoor we nog een aardig bedrag ontvingen. Hierdoor kon ik een sabbatical nemen en me rustig bezinnen over de rest van mijn loopbaan.

Na een jaar niksen begon ik te malen over het ERSPC incident. Om hier vanaf te komen ging ik me verdiepen in prostaatkanker. Hoe meer ik er over las hoe groter m'n verontwaardiging werd over de onderneming van de Rotterdammers. Ik besloot een kritisch artikel te schrijven over de ERSPC trial, dat in 1995 verscheen in het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde (zie onder kopje publicatie rechter kolom, ver naar beneden scrollen). Toen verscheen Nicolaas Pierson op het toneel. ( zie Een Prettig Gesprek in rechterkolom) Bij hem was op 43-jarige leeftijd gemetastaseerde prostaatkanker geconstateerd, wat op die leeftijd een grote zeldzaamheid is. Ik werd z'n lijfarts en fungeerde daarnaast als inhoudsdeskundige voor malaria voor zijn bedrijf Siamdutch, producent van klamboes. Ik bleef me dus bezighouden met prostaatkanker maar dan wel met echte prostaatkanker en vooral met hormonale therapie daarvoor. In de rechter kolom (nog verder naar beneden scrollen onder het kopje nuttige links) staat een overzicht over hormaonale therapie van mijn hand. In 2007 overleed Pierson. Ik besloot de draad van 1995 weer op te pakken...

Gaan we dat pikken? 14
Big Deal

In aflevering 12 meldden we dat Socrates contact had gezocht met Toshiba en de Bank of Japan en de enthousiaste reactie daarop. Nu stond de bijeenkomst op het programma. Ga voor deel 1 hierheen, voor deel 13 hierheen.

De delegatie uit Japan bestond uit 3 personen, een arts uit Tokio, de Medical Director van Toshiba Europe en een bankier van de Bank of Japan. Oma deed met Ilse na binnenkomst van de Japanners eerst een rondleiding. De praktijkruimte, behandelkamer en ziekenzaaltje waren pas die nacht afgekomen. De Japanners waren onder de indruk en staken hun goedkeuring niet onder stoelen of banken. De sfeer was meteen uitstekend.

Daarna ging het gezelschap de spreekkamer in waar Socrates, voor de gelegenheid in een blauw pak, al had plaatsgenomen. De Japanners staken meteen van wal. De arts uit Tokio vertelde dat PSA Prostaatkankertjes in Japan razend populair was. Via PSA Ping Ping (de Japanse vertaling van PSA Prostaatkankertjes) wisten ze van het bestaan van Ilse en haar visie op de aanpak van prostaatkankertjes, die grote overeenkomsten vertoonde met de Japanse praktijk. Oma kwam binnen en schonk een kopje Japanse thee.

Nu nam de Medical Director van Toshiba Europe het woord. Hij betoogde met trillende stem dat z'n company grote schade leed doordat veel oudere werknemers PSA's kregen en vervolgens een Radicale Prostatectomie. Een aanzienlijk deel van z'n senior staf zat impotent en/of incontinent op kantoor als ze tenminste kwamen want het verzuim was onaanvaardbaar hoog. Met de voor Japanners typerende korte driftige zinnetjes maar dan in het engels "Ik zal het niet laten gebeuren dat types als Rampsnijder en Speerpunt ons bedrijf te gronde richten." Kort en goed kwam het er op neer dat Toshiba alle PSA gerelateerde zaken van haar medewerkers uit de Benelux, Duitsland en Frankrijk bij Ilse wilde onderbrengen. Hij schatte het aantal mannen dat in aanmerking zou komen op zo'n 50.

Vervolgens sprak de bankier. Hij deelde met een lachje mee dat de bank de 100000 Euro financiering die voorgeschoten was door de RMS zou overnemen tegen een rente van 0,25%. Verder dat ook Toyota, Sony en Honda zeer geinteresseerd waren. Glimlachend voegde hij er aan toe dat deze 3 firma's bij elkaar in Europa ongeveer 200x zo groot waren als het kleine Toshiba dwz omgerekend zo'n 10000 patienten ofwel 3 complete praktijken. Ilse keek naar het plafond, dat was wel een beetje veel van het goede. Ze keek Socrates aan. Socrates: "Dat is een behoorlijk aantal. Op het moment is het zo dat Ilse 500 eigen patienten meeneemt, maar ook hebben zich al 500 patienten van Speerpunt en 500 van Rampsnijder aangemeld. Er is dus nog plaats voor zo'n 1500 patienten." Ilse kwam er tussendoor en corrigeerde naar 1000 omdat ze ook nog wel wat lokale groei wilde en een beetje wetenschappelijk onderzoek. "Dat betekent dan zo ongeveer Toyota, Sony en Honda Nederland, kan ik dat offreren?" "No problem", zei Ilse, "wat we met de rest van Europa doen zien we later wel." flapte ze eruit. Socrates schrok van deze oprisping en gaf haar een flinke trap onder de tafel."Auw" Dit soort overmoedige grilligheid had ze wel vaker en kon veel verpesten. Hij richtte zich snel tot de arts uit Tokio en bedacht ter plekke: "Mevrouw Platinasumma bedoelt dat er op termijn 2 of 3 assistenten kunnen worden aangenomen en dat de achtertuin groot genoeg is voor extra spreek- en behandelkamers en uitbreiding van het ziekenhuisje. Ilse keek nu of ze het zelf bedacht had. "Juist ja" zei de bankier, bent u in staat binnen een maand hiervan een begroting te maken? Wij financieren het hele project" "Dat moet wel lukken", zei Socrates. De arts uit Tokio lichtte toe dat men er grote waarde aan hechtte de zaak te centraliseren. Patienten zouden met busjes met ongeveer 20 man tegelijk worden aangevoerd die dan tevens een korte vakantie in Nederland konden doorbrengen.

Op dat moment stormde Boukje gillend naar binnen (zie hier en hier over wat er met haar was gebeurd) recht in de schoot van Ilse. Met nog natte ogen en een rood gezicht deed het hoogbegaafde meisje haar relaas over de kliniek van Speerpunt in het engels. De Japanners waren verbijsterd en begonnen nu ook te huilen en niet zo'n beetje ook. "Hieraan stellen we onze employees niet langer bloot, never ever." Met een lach en een traan werden vervolgens de verschillende contracten en intentieverklaringen getekend.

Dan verhogen we toch gewoon de premie?

Een tijdje geleden las ik in de Volkskrant het bericht dat in een zorginstelling de patienten moesten betalen voor een douche. Ook aan een begeleid wandelingetje in het park hing een prijskaartje. Regelmatig zijn er berichten over ondervoede en uitgedroogde bewoners, tekort aan personeel, verouderd materiaal en haveloze panden.

Even verderop wordt urenlang gepraat met mannen die niets mankeren over hun PSA en Gleason-cijfers. Volgens de nieuwste inzichten worden ook hun partners hierbij betrokken. Ze krijgen de keuze tussen een aantal peperdure opties die gelukkig volledig vergoed worden. Vervolgens krijgen de partners een dik pak papier mee naar huis vol "info" waar ze thuis hun hoofd over mogen breken. Daarna weer een nieuwe afspraak voor ellenlang babbelen over mogelijke scenarios. Conversaties met behulp van supercleane monitortjes waarop in mooie gekleurde grafieken te zien is wat er zou kunnen gebeuren als je niet doet wat de dokter zegt. Het heeft allemaal veel weg van de manier waarop tot voor kort woekerpolissen aan de man werden gebracht.

In dit commerciele luxecircuit gaat het nergens meer over. Patienten, letterlijk zij die lijden, zijn er niet. In plaats daarvan bange consumenten. Bange consumenten met een DBC (Diagnose Behandeling Combinatie). Aan deze DBC hangt een prijskaartje en een kwaliteitscertificaat.

Op basis van de DBC gaan de urologen in gesprek met de zorgverzekeraars. Uroloog A vraagt E 10000 voor een prostaatkankertje behandeld met een robotoperatie, Uroloog B E 12000. De prijs van uroloog B is echter inclusief partnerbegeleiding en 3 vervolg PSA's. Bovendien geeft hij 10% korting als een zorgverzekeraar meer dan 100 DBC's afneemt. Daartegen over staat dat Uroloog A liefst 30% korting geeft bij afname van meer dan 250 DBC's en de eerste gratis. Er moet keihard wordt onderhandeld worden. De uroloog laat zich bijstaan door een verkoopmanager en een jurist van het ziekenhuis dat ook belang heeft bij een succesvolle deal. Aan de andere kant van de tafel zitten een kwaliteitsdeskundige, een inkoopmanager en een boekhouder van de verzekeringsmaatschappij. Er zijn vaak meerdere vergaderingen nodig om tot een deal te komen.

Wie betaalt al deze bedrijvigheid? U! Het interesseert Menzis, Agis en Interpolis geen moer dat al deze vergaderingen geld kosten en de peperdure behandelingen niet of nauwelijks effect sorteren. Ze verhogen gewoon de premie die vervolgens verplicht geincasseerd wordt. Er wordt natuurlijk niet alleen over prostaatkankertjes vergaderd maar ook over andere fancy aandoeningen zoals diabetes 2 en adhd die gezien hun frequentie nog veel grotere kasstromen te weeg brengen.

Een lief oud vrouwtje, tegen haar wil opgenomen in een groezelige gezondheidsinrichting, klaagt over buikpijn. Er komt een soort dokter langs maar die kan niets vinden. Het lieve oude vrouwtje blijft klagen. Dit wordt het personeel teveel. Ze krijgt een flinke dosis tranquilizers en wordt nu stil. De kosteneffectiviteit van deze aanpak staat buiten kijf. Het lieve oude vrouwtje wil onder de douche. Geen probleem, maar eerst betalen.

Schuld en Boete
 
Inmiddels zitten we in de eindredaktionele fase van mijn stuk tegen het opsporen en behandelen van prostaatkankertjes. Het gaat hier om minimale aanpassingen die geen invloed hebben op de verschrikkelijk inhoud en de daaraan gekoppelde harde beschuldigingen aan het adres van de Rotterdamse urologen. Het commentaar zal op 7 september a.s. verschijnen in Huisarts en Wetenschap. In hetzelfde nummer krijgen de Rotterdammers gelegenheid voor een weerwoord. Tot m'n verrassing gaat dit niet geschreven worden door Professor Dr FH Schroder, hier beter bekend als Herr Dr Fritz Schreibtisch, maar door Professor Dr CH Bangma, hier berucht geworden als Professor Prostaat Pensioenplan. Dit is opmerkelijk want Herr Dr Fritz is de onderzoeksleider van het ERSPC en ook degene die op het NOS journaal woordvoerder was. Is hij kaltgestellt door Pensioenplan? We lusten Pensioenplan rauw en zijn  zeer nieuwgierig naar de bochten waarin hij zich gaat wringen om z'n zwendel te verhullen.

De discussie met Pensioenplan vindt vervolgens plaats op de internetsite van H&W. Dit is een besloten site alleen toegankelijk voor leden. Ik heb de redactie verzocht het artikel 2 weken openbaar te houden zodat iedereen mee kan discussieren. Of dit gebeurt is nog afwachten en in onderhandeling, maar helemaal ongebruikelijk is dit niet bij maatschappelijk belangrijke artikelen waar ik het mijne ook toe reken, als ik zo vrij mag zijn.

Hoe dan ook het artikel zelf kan ik niet ook laten verschijnen op PSA Prostaatkankertjes omdat ik de copyrights overdraag aan H&W. Wat wel kan is uitgebreid citeren. Voor de trouwe PSA Prostaatkankertjes lezer zal de inhoud overigens niet verrassen. Wel geheel nieuw zijn m'n voorstellen om de Rotterdammers te STRAFFEN voor hun misdaden tegen de Nederlandse man. Rond 7 september zal ik deze straffen hier op PSA Prostaatkankertjes apart bespreken.

Nieuw hier en wil je weten waar het hier in hemelsnaam over gaat? Achtergronden  hier en hier

Gaan we dat pikken? 13
"Oma wilt u een kort roesje?"

Ga voor deel 1 hierheen,  deel 12 hier.

Nog 1 week te gaan voor de opening van de praktijk. Er moest nog heel wat gebeuren. Maandag en dinsdag stonden in het teken van installeren van apparatuur, afregelen en elektriciteit. Geen eenvoudige klus. De manuals waren in het Frans waardoor Socrates, tussen de correspondentie met overheden, toezichthouders en advocaten door, ook als vertaler moest optreden. De kantelbare en verstelbare behandeltafel was in een mum van tijd geinstalleerd. Toen echter de stekker in het stopcontact ging bleef het ding in achterwaarts gekantelde toestand en op maximale hoogte vastzitten en dat bleef zo ook met de stekker eruit. Ricardo gaf er een trap tegen, maar niets. Toen Socrates een achtergebleven condensatortje vond in de doos was het probleem snel verholpen, maar het was wel al flink in de middag.

Ilse was met Oma net terug uit de stad. Ze hadden twee 2 meter hoge palmbomen besteld die later die dag nog bezorgd werden. 2 voor in de spreekkamer en 2 voor in de ziekenkamer. Terwijl Oma Tahoe Boontjes met Kip Kerrie ging maken en de boys bezig waren met het installeren van de narcose-unit, de operatielamp en de echoapparatuur ging Ilse naar boven. Ze nam de Japanse prostaatkanker-literatuur nog eens door (oa hier en hier en kijk ook hier) want later die week stond het belangrijke gesprek met Toshiba en de Banc of Japan op het programma. De Japanners kennende, zou het best eens kunnen zijn dat ze midden tussen de zakelijke onderwerpen aus Blauen hinein een scherpe vraag over prostaatkanker zou krijgen. Puur om haar te testen, nou dan zou ze wel even scoren. Toen ging haar Laptop uit en hoorde ze beneden een levendige discussie en een gilletje van Oma.

Ricardo: "Ik zeg je toch dat die unit heel kort 3000 Watt pakt bij het inschakelen, moet je vooral tegelijkertijd dat operatielicht aandoen ook zo'n 800 Watt plus de airco op volle toeren." Dennis: "Dat doe ik juist om te kijken wat er bij maximale belasting gebeurt." Hij zette de narcose unit uit, schakelde de groep weer in en zette nu ook de noodstroomvoorziening op standby. "Nu ga ik het weer doen, Ricardo," zei hij plagerig en hij zette de unit weer aan. Alles bleef nu functioneren met op het Display van de standby een gerustellend groen lichtje . "Zo dat weten we dan ook weer," zei Dennis triomfantelijk, "niet dat we nu altijd alles tegelijk aan moeten zetten, maar het kan dus eventueel wel." Ilse was er inmiddels ook bij komen staan en maakte Dennis een compliment. "En nu eens kijken of het apparaat het ook echt doet. Oma wilt u een kort roesje?" Maar Oma was nog druk met het eten. Ricardo, vaak al min of meer bedwelmd door het een of ander, bood zich aan. "Vooruit dan maar, ga maar liggen," zei Ilse. Ze drukte op een paar knopjes en sloot Ricardo aan op de vitale functies monitor. Vervolgens snoof ze zelf eerst even kort in het kapje en plaatste het daarna over Ricardo's mond en neus. Ze draaide het kraantje verder open en Ricardo zweefde weg. "Geef hem maar een flinke dosis", zei Appie, dat heeft hij wel verdiend." Ilse gaf nog wat extra. Alles functioneerde ook Ricardo. Na 5 minuten liet ze Ricardo weer bijkomen. Met rollende ogen en gelukzalig kreunend kwam hij langzaam weer bij. "Zo he, dat was heaven, dat gaan we vaker doen!" Ilse keek naar het plafond en deed er het zwijgen toe.

Aan tafel was men tevreden over de geboekte resultaten van die dag. Vooral over het effect van de groene palmen in de grotendeels blauwe spreekkamer was iedereen in z'n nopjes. "Ik hoef niet meer terug naar Ambon, als ik maar een uurtje per week in Ilses spreekkamer mag zitten", zei Oma. "En ik ook niet meer als ik hier wekelijks m'n roesje kan komen halen." Het was niet erg verstandig geweest Ricardo als vrijwilliger te nemen, bedacht Ilse zich.

Zomaar een hardwerkende uroloog

Er zit een man met z'n vrouw op de PSA-poli. De uroloog weet hen te vertellen dat ze samen prostaatkanker hebben. De man en de vrouw wisselen een korte blik. De uroloog spreekt alsof hij net het wiel heeft uitgevonden. Uit z'n ogen spreekt "kijk mij eens even modern zijn." In z'n achterhoofd ratelt het kort dat de kans 1 op 48 is dat het paar werkelijk wat aan hem heeft en dat er waarschijnlijk veel ellende in het verschiet ligt. Maar omdat hij altijd positief blijft denken, knipt hij deze vluchtige gedachtes snel uit z'n goede gevoel. "We gaan voor genezing", besluit hij met een aanstekelijk enthousiasme, en u mevrouw laten we ook niet in de steek, maar we gaan u helpen te leren omgaan met de eventuele neveneffecten en hoe dit bespreekbaar te maken." Uit de printer rollen een aantal formulieren, er worden wat kruisjes gezet en vriendelijk gekeken. Dit is strak, dit is modern, dit kan niet verkeerd zijn.

De uroloog geeft gas en trekt even door tot 160. Pensioenplan doet het, Speerpunt doet het, Kil doet het en Marion Bloem vindt het allemaal OK. En ik zou het dan niet doen? Screenen en robots zijn de toekomst en mag ik misschien meegaan met m'n tijd? Dan schiet de sportleraar door z'n hoofd die zich met tegenzin uiteindelijk liet helpen en die nu volledig incontinent en failliet thuis zit. Een korte flits maar want de mobiel gaat. Het is Speerpunt. Of hij zin heeft nieuwe robotsoftware uit te proberen op 2 Bulgaarse vrijwilligers. Eigenlijk niet, maar ja, je zegt niet zo gauw nee tegen Speerpunt. Hij rijdt de oprijlaan in en denkt bij zichzelf, het is hard werken maar het is een goed leven.

Als hardwerkende Nederlander staat hij iedere ochtend om 6 uur op. Z'n eveneens hardwerkende vrouw is er dan ook al uit. Na het ontbijt laat hij de hond uit waarbij hij andere hardwerkende Nederlanders tegen komt die ook hun hond uitlaten. "We gaan er weer hard tegen aan," zeggen ze soms tegen elkaar bij wijze van groet. Om half acht is hij in het ziekenhuis. Door de operatierobot is het werk wel een stuk confortabeler geworden. Vroeger moest hij 2 tot 3 uur in een ongemakkelijke houding opereren, nu hangt hij in een fauteuil de joysticks te bedienen met een 3-D kijker op. Als hij zich afvraagt of je dit nog wel hard werken kunt noemen denkt hij maar dat dit het Nieuwe Harde Werken is.

Dan 's middags de PSA-poli. De gesprekken gaan nergens over, maar zo is dat tegenwoordig nu eenmaal vind hij, daar heeft hij mee leren leven. Geen symptoom, geen klacht, geen zieke patient. Alleen de PSA, de Gleason getalletjes en het spreadsheet en  de hele middag babbelen over kansberekeningen, sinds kort met een mooi meekijkschermpje voor de patient. De nieuwste mode:  kans op succes doorrekenen van Active Surveillance. Kan hij er wat aan doen dat de urologie die kant op is gegaan? Gewoon mee blijven doen is zijn devies. Veel angsten en zorgen bij de patienten, even goed bij de man als bij de vrouw. Begrijpelijk, begrijpelijk! Maar is het zijn taak dan als arts te zeggen dat er niets aan de hand is? Dankzij Marion is er nu gelukkig nog meer ruimte om te praten. Haar adviezen volgend overwegen hij en veel andere urologen een psychotherapeut in hun maatschappen op te nemen. Urologie blijft een groeispecialisme. Hij vindt dat hij indertijd een goede keuze gemaakt, maar dat het vak zo zou verweken had hij nooit gedacht.

Paul Kil (uroloog): "prostaatkanker heb je samen."

Als je man verandert
Marion Bloem en Paul Kil
Uitgeverij Bert Bakker
ISBN 9789035135307

(dit is deel 2 van de boekbespreking)

De trouwe lezer weet dat ik geen vriend geen van de NVU's (Nederlandse Volks Unie en Nederlandse Vereniging voor Urologie). Tot voor kort was Paul Kil de voorzitter van de laatste. Nu ik het boek van de ex-voorzitter ga bespreken is het zaak iedere vooringenomenheid te laten vallen en helemaal blanco te worden voor een zo objectief mogelijke recensie.

Eerst in het kort wat feiten over Pauls voorzitterschap. Onder Pauls leiding heeft de urologie in Nederland een hausse beleefd. Veruit de grootste bijdrage kwam van de sector prostaatkankertjes. Het aantal prostaatkankertjes groeide explosief en parallel daarmee het aantal operaties. Hij stimuleerde succesvol de uitrol van operatierobots om aan de toenemende vraag naar behandelingen te kunnen voldoen. Niet alleen schoot de produktie omhoog, Paul's NVU wist daarbovenop peperdure DBC's te bedingen. Urologie geldt nu als een van de meest lucratieve specialismen. Exemplarisch voor de voorspoed van Urologisch Nederland zijn de jaarlijkse NVU congressen die qua luxe en partnerprogramma's door geen enkel ander specialisme geevenaard worden. Allemaal dankzij Paul.

Nu Paul als schrijver. Laten we beginnen met een bespreking van de derde alinea op pagina 1 van het Woord Vooraf, geschreven door Paul, niet door Paul en Marion. Artsen richten zich vaak alleen op de patient, want deze vraagt om behandeling. Oh ja? Maar wie bekommert zich om de partner? Ik zou zeggen de patient. Als uroloog viel het mij op dat de partner van de prostaatkankerpatient nagenoeg altijd meekwam. De partner was betrokken, meevoelend en meevragend. De betrokkenheid van de partner is zelfs zo groot dat het hele circus meestal in gang is gezet juist door haar persisterend aandringen op een PSA. Vandaar dat Paul zo weinig alleenstaande patienten ziet. Door dit feit ben ik gaan beseffen: prostaatkanker heb je samen.

Zo, dit is nogal een statement direct al aan het begin. Niet alleen de man heeft prostaatkanker, ook de vrouw heeft het. Of moet ik het zo zien en bedoelt Paul dat ze samen een prostaatkankertje hebben net zoals je samen als een kindje hebt.  Afgezien van de enkele werkelijke patienten, nl mannen met symptomen, heeft de typische PSA Prostaatkankertjes patient nergens last van. Hij is een papieren patient en bestaat alleen uit een PSA-getal en een Gleason-nummer. Hoewel deze nummertjes rammelen aan alle kanten wordt hij op grond van deze numerologie door de uroloog ziek verklaard. Op besliste toon. Aangezien de man zich prima voelt en de vrouw dit wel moet beamen, ontstaat via het mechanisme van de cognitieve dissonantie bij beiden een onaangenaam vacuum. In 9 van de 10 gevallen wordt dit vacuum opgeheven door zich dan maar over te geven aan de autoriteit van de uroloog.

De rest van de alinea kabbelt dan als volgt verder: Het is mij duidelijk geworden dat, als je je, als uroloog, richt op de man, zonder rekening te houden met de partner, vaak niet alle informatie overkomt. Daarom is het belangrijk om je als uroloog af te vragen wat we eigenlijk weten over de partner en wat we deze partner kunnen bieden. Het zal wel. Volgende alinea graag.

Dit was de reden dat ik Marion Bloem heb gevraagd om in gesprek te gaan met de partners van mijn patienten. Patienten om wie ik geef, met wie ik levensbeinvloedende afspraken maak. Wat gebeurt er met hen en hun relatie als de deur van de spreekkamer achter hen dichtslaat? Ondanks de empathische toon is het toch wel opvallend dat Paul als behandelend arts niet weet wat er met z'n patienten gebeurt nadat hij levensbeinvloedende afspraken met hen heeft gemaakt. Misschien verschaft de volgende alinea duidelijkheid. Daarom heb ik aan mijn patienten gevraagd om te praten met een vreemde, weliswaar met zorg uitgekozen, maar toch een vreemde. Met als enige opdracht aan Marion Bloem: wees voorzichtig met deze mensen, maar leg vast wat er echt met hen gebeurt. Dat "Daarom" begrijp ik niet. Waarom praat Paul niet zelf met deze mensen? Gaan we verder met de volgende alinea. Ik vond het belangrijk dat het patienten betrof die thans in mijn praktijk zitten, met hen heb ik regelmatig te maken, met hen heb ik een band opgebouwd en hun mening is als een spiegel. Door naar het verhaal te luisteren dat je niet in de spreekkamer hoort, is het als arts mogelijk om je zorgverlening te verbeteren. Marion heeft 15 verhaaltjes opgetekend, Paul kan dus maar voor 15 patienten z´n zorgverlening verbeteren. Flauw? Ik word er zelf ook flauw van en we zijn pas op de helft van pagina 2 van dit 315 pagina's dikke boek. Goed, volgende alinea. Nee laat maar.

Wie een PSA Prostaatkankertje heeft, heeft een praatziekte. Er is geen ziekte waarover zoveel gebabbeld wordt en die tegelijk zo weinig last geeft als een prostaatkankertje. En PSA Prostaatkankertjes babbelt lustig mee. Weinig last? Ik bedoel geen last, tot de urologen daadwerkelijk gaan ingrijpen en troostmeisjes zich erover gaan buigen.

Marion Bloem, troostmeisje van de urologen

Als je man verandert
Marion Bloem en Paul Kil
Uitgeverij Bert Bakker
ISBN 9789035135307

Paul Kil kon niet slapen. Hij dacht: als Pensioenplan een boek kan schrijven, kan ik het ook. Alleen beter. Zeker als ik niet ga proberen met zekerheden en polissen geld te maken zoals Pensioenplan, maar op de menselijke en sexy tour ga. En ik ga ervoor zorgen dat het een leesbaar boek wordt, niet die boekhouderstaal van Pensioenplan maar een boek met literaire kwaliteiten. Hij viel in slaap en droomde over Marion Bloem.

Toen hij 's ochtends wakker werd had hij de formule in z'n hoofd. Hij ging een boek maken vanuit het partnerperspectief. Marion zou hij laten praten met de partners van patienten over de verwerking van de ziekte. Hij zou de patienten selecteren en wist al precies welke. Bij elk interview zou hij apart z'n medisch-technische visie geven. Hij kwam op ongeveer 15 hoofdstukken, ieder met een stukje Marion en een stukje Paul.

Marion voelde er wel wat voor. Het enige minpuntje was dat Paul de patienten al had voorgeselecteerd maar hij deed haar zo'n aantrekkelijk voorstel dat ze dit maar snel vergat.

Wat heeft Marion ervan gemaakt? Allereerst zijn het geen interviews in de gebruikelijke betekenis met vragen en doorvragen, laat staan kritische interviews. Het zijn verhaaltjes geworden. Verhaaltjes die allemaal op elkaar lijken door de lijzige manier waarop ze geschreven zijn. Ieder verhaaltje begint met een beschrijving van de eerste ontmoeting gevolgd door een schets van de ontwikkeling van de relatie tussen de partner en het slachtoffer voordat er PSA geprikt was. Ongeveer de helft van ieder verhaaltje wordt hiermee gevuld. Wat ik hier van opgestoken heb is niet veel of het moest zijn dat liefdesrelaties in Tilburg en omstreken miezerig en onbeduidend zijn. Ook de titels van de verhaaltjes getuigen hiervan. Om er een paar te noemen: "Nu voegt hij kusjes toe in z'n sms'jes" of "Er is niets fijner dan een vibrator".

De andere helft van de verhaaltjes gaat dan over de verwerking van de verminkingen en neveneffecten van de behandelingen. De subtitel van het boek luidt "Wat gebeurt er met een relatie als de man prostaatkanker krijgt?" Wel nu, in de verhaaltjes van Marion  verandert er nauwelijks iets, hetzelfde vlakke saaie patroon van de relaties van voor het PSA kabbelt daarna op dezelfde duffe manier voort. Nergens drama of woede wat je toch wel zou mogen verwachten als je bijvoorbeeld ineens flink incontinent bent geworden, maar in plaats daarvan hooguit balen maar meestal berusting of misplaatste dankbaarheid, tenminste dat is het beeld dat Marion schetst. Nergens een handige bruikbare tip om een fysiek probleem op te lossen maar wel jengelen over iemands jarenlange ochtendhumeur dat na een ingreep weer iets erger werd.

Van Marion Bloem, schrijfster, klinisch psychologe en vrouw van Ivan Wolffers zou je een kritische opstelling mogen verwachten en die weerspiegeld willen zien in wat ze schrijft. Haar eerste fout is dat ze genoegen neemt met de selectie van patienten door Paul Kil uit z'n eigen praktijk. Dit zijn natuurlijk allemaal min of meer tevreden patienten. Maar dan nog had ze vanuit een andere invalshoek, bijvoorbeeld gericht op praktische zaken ipv al het gepsychologiseer, in ieder geval iets nuttigs uit de interviews kunnen halen.

Nog belangrijker en een stuk ernstiger: ze pleegt intellectueel verraad. Ze weet dat er een enorme overbehandeling is en dat het nut van behandelingen ter discussie staat. Maar nergens in haar verhaaltjes komt dit aan de orde. Wat ze in feite doet is het goedpraten van de letselschade aangericht door Kil cs. Ze presenteert wat patient en partner moeten ondergaan in een sfeer van onvermijdelijke noodzakelijkheid waarmee we nu eenmaal moeten leven. Als een lijdzaam indisch meisje, waartegen ze zich in enkele andere boeken juist probeert af te zetten, heeft ze zich voor het karretje van Paul Kil laten spannen.

Dit is het eerste deel van de recensie. Volgende keer zullen we de medisch-technische bijdragen van Paul Kil onder de loep nemen.

Gaan we dat pikken? 12
Dreigbrieven en enhousiaste reacties

Hoe ging het verder die week?

Dag 2
Aangetekende brief van de Maatschap Urologie met dwangsom van Euro 5000 per niet gewerkte dag. Per omgaande beantwoord door Socrates met het volgende briefje.

Geachte...,

Wij ontvingen uw aangetekende brief. Hierbij een gedeelte van een transcript van een tape waarop een conversatie tussen Dr Rampsnijder en Professor Speerpunt. Volgens artikel 14 sub 3 van het door mevrouw Platinasumma ondertekende contract met u is dit voldoende reden om op staande voet ontslag te nemen. Mocht u verder actie willen ondernemen dan zal deze tape door onze advocaten bij een procedure in z'n geheel worden afgespeeld.

In de verwachting u hiermee voldoende ingelicht te hebben,

Socrates Platinasumma

CC
Professor E. Speerpunt
Nederlandse Vereniging voor Urologie
Inspectie voor de Volksgezondheid


Dennis, Appie en Ricardo verschillen van mening over het materiaal dat gebruikt moet worden voor de scheiding tussen praktijkruimte en ziekenhuisje. Hiermee gaat een hele ochtend verloren. Uiteindelijk beslist Ilse dat het gewoon een stenen muur moet worden met 1 dubbele tussendeur naar behandelruimte. Dezelfde middag worden de stenen en morteldraaier bezorgd. 's avonds wordt nog een begin gemaakt met metselen.

Dag 3
Socrates verstuurt een brief naar de Bank of Japan voor een lening van 100000 euro voor een urologische praktijk voor minimaal invasieve Urologie. Tevens stuurt hij een brief naar Toshiba Corporation met de vraag of de onderneming geinteresseerd is in gedeeltelijke financiering van de praktijk. Waarom zoekt Socrates financiering in Japan? Ga hierheen.

De muur wordt afgemetseld en gestukadoord. Oma komt op bezoek en heeft het eerste pakje klaar, precies zoals beloofd. Als extra staat er linksboven op het pakje in rode letters Ilse. Ilse trekt het pakje direct aan en geeft een big smile. Socrates vindt de rode letters te popi en na enig tegensputteren haalt Oma ze er weer vanaf. In precies dezelfde kleuren blauw worden verf, tapijt en marmoleum besteld.

Dag 4
Eindeloze discussies over naamplaatje. Ricardo wil "Urologisch" met daaronder Dr I. Platinasumma. Dennis komt met "Praktijk voor Normale Urologie", Appie met "Urologie voor Iedereen". Ilse zelf met "Mijn Urologische Praktijk". Niemand vindt iets van de ander OK, niemand luistert naar elkaar. Ricardo noemt de naam die Ilse in gedachten had truttig. Omgekeerd noemt zij de voorstellen van de anderen kinderachtig en primitief. Socrates zegt niets. Als iedereen uitgeraast is, komt hij met "Dr I. Platinasumma, urologe." Daar kan iedereen zich in vinden. Dan het naamplaatje zelf. Hierover waren verschillende verhitte discussies, de een over vorm, de ander over kleur een derde over grootte. Zo wilde Ricardo een full color foto van Ilse in haar blauwe pakje op ware grootte voor de deur. Appie een lichtblauw bord van normale grootte met donkerblauwe tekst. Dennis een klein bordje van platina met zwarte tekst. Ilse wilde een elektronisch bord met lichtkrantfunctie zodat er ook mededelingen op konden. Uiteindelijk viel de keuze op Appies voorstel uitgevoerd in perspex en met achtergrondverlichting voor 's avonds. Pas laat in de middag werd een begin gemaakt met het leggen van de vloeren.

Dag 5
Bijzonder enthousiaste reactie van Toshiba Corporation. Afspraak gemaakt voor de volgende week. Vloeren gelegd. Luchtbehandelingsapparatuur voor behandelkamer besteld.

Dag 6 en 7
Weekend. Ilse gaat met een nieuwe vriend 2 dagen naar Parijs. Appie en Dennis gaan naar Culemborg. Socrates brengt het weekend door bij Oma.

(wordt vervolgd)

Gaan we dat pikken? 11
"Draai u om en neem weer plaats"

Tja, wat moest ze hier van denken? Hoe dan ook de container was in Abidjan opgekocht door een goed bekend staande handelsmaatschappij en zij zou de handel van hen overnemen, netjes via de bank betalen en van de belasting aftrekken. Nog belangrijker, er werd nu tenminste iets nuttigs mee gedaan. Ze zette de laatste reserves definitief uit haar hoofd.

Om 7 uur de volgende ochtend arriveerden Ricardo, Dennis en Appie. Eerst losten ze een afvalcontainer. Hiervan werd de overbuurman wakker. Ilse deed de deur open en opgewekt stapte de drie naar binnen. Dennis had een campingdouche bij zich en Appie een kooksetje en een magnetron. Ricardo inspecteerde het huis nog een keer en vroeg Ilse wat ze van de keuken nog wilde houden. "Alleen de kruiden, potten, pannen, servies en het oventje van Oma". Nog voor negenen was de hele keuken gesloopt en in de container. Dit ging niet bepaald rustig. De buurman kwam naar buiten en vroeg Ricardo nogal onvriendelijk wat minder lawaai te maken. Ilse spiedend van achter de vitrages sloeg het tafereel gade. Ze riep Ricardo bij zich. "Ricardo, alsjeblieft wees voorzichtig met die man. Hij is kandidaat gemeenteraadslid voor de PVV en hij denkt dat ik Marokkaanse ben, kan je nagaan. Dus doe alsjeblieft rustig aan." Op muizenvoeten werd vervolgens de badkamer in de container gelegd.

Om ongeveer 10 uur kwam een vrachtwagen de straat binnen rijden met daarop een container beschilderd in de kleuren van de Nederlandse vlag waaroverheen in grote letters This is a gift of the Netherlands Development Organisation to the People of The Ivory Coast. Het koude zweet brak Ilse uit. "Ricardo dek die container meteen af en zet de inhoud als de wiedeweerga in het tuinhuisje. Met bloedspoed gingen er lakens over de container en werd de hele handel afgevoerd. Ook Ilse hielp mee. "En nu zo snel mogelijk weg met dat ding, Pleazz." De PVV-er had echter alles gezien.

Toen dan Ilse's slaap- en studeerkamer inclusief campingdouche op zolder waren geinstalleerd en de zit- en eetkamer inclusief kooksetje en magnetron op de vrijgekomen 1e verdieping was het tijd voor bezinning in de kale praktijkruimte.

"Tijd voor design." riep Ricardo. "Appie wat denk jij ervan?"

Appie stond op en liep door de ruimte. "Mooie ruimtes, 2x 6 bij 5" zei Appie. "Oma ging toch lichtblauwe pakjes met donkerblauwe bies voor je maken?".

"Ja,ja,ja" zei Ilse.
 "Dan zijn dat ook de bepalende kleuren voor de praktijk."
"Zo simpel is het", zei Dennis.

Appie: "Ik stel voor dat de vloer donkerblauw wordt, in de spreekkamer tapijt en achter in het ziekenhuisje marmoleum, dat is hygienisch. Dan zou ik in de hoek bij het rechter raam een een naar de patient toe ronde witte tafel willen maken, royaal zodat er ook genoeg plaats is voor 1 of 2 begeleiders om aan te zitten. Door de tafel daar te plaatsen is de afstand van de deur naar de tafel het langst. Dat schept ruimte. Van de deur naar het middelpunt van de tafel stansen we in het donkerblauwe tapijt een loper van anderhalve meter breed in lichtblauw, dus schuin door de kamer. Dat schept ook ruimte. Ilse heeft zo goed de gelegenheid de patient bij het aanlopen te observeren. Afgezien van een onderzoekstafel en een kastje op wieletjes is de kamer verder leeg. Helemaal clean en je computer kun je laten wegzakken in de tafel."

Ilse klapte in haar handen van instemming.

"Dan de muren links en rechts, die laten we wit, maar niet helemaal. Op ooghoogte over de hele muur een strip van ongeveer een meter waarop 2 doorlopende foto's van Ambonese stranden met donkerblauwe zee, lichtblauwe lucht en wat palmbomen."

"En de tussenmuur?" vroeg Dennis.

"Die zien de mensen dus pas aan het eind van de visitie. Die wordt donkerblauw met daarop in goed leesbare lichtblauwe letters. "Bent u iets vergeten te vragen of is iets niet duidelijk? Draai u om en neem weer plaats....

"Sodemieter, alleen al van de praktijkruimte worden de patienten beter." gierde Ricardo het uit.
Ilse gaf Appie een dikke omhelzing.

Gaan we dat pikken? 10
"Wow, wow, wow, waar komt dat vandaan?"

"Zo, dat is dat", Ilse strekte zich uit op de bank en pakte de telefoon. Eerst Oma. Ze deed haar verhaal.

"Goed van je kind, ik wist dat het zou gebeuren, wees maar blij. Dan kun je lekker thuis werken, net als vroeger toen specialisten praktijk aan huis hielden. Ze gingen alleen 's middags naar het ziekenhuis om de opgenomen patienten te bezoeken. En weet je wat ik ga doen? Ik ga een paar mooie pakjes voor je maken, niet wit of groen, maar lichtblauw met donkerblauwe knopen en een donkerblauwe bies en een ronde iets lage hals, zodat je kettinkje ook te zien is."

"Oh Oma, wat subtiel van je, dat zie ik helemaal zitten."
"Ik ga nu ophangen, want Nelie Smit Kroes is op de TeeVee, doei, doei, doei en pas goed op he?

Vervolgens belde ze Ricardo. "Dat heb ik toch altijd al gezegd, ik ben hartstikke blij voor je dan je kun lekker thuis.." Ilse onderbrak hem. "Er moet wel behoorlijk wat gebeuren in die 14 dagen, dat wordt grote ploegschaar en hard doortimmeren, maar voor jou gaat dat wel lukken. Morgenochend sta ik om 7 uur voor je deur met Dennis en Appie."

"Ricardo, het is niet alleen timmeren, ik heb ook inventaris nodig." Ze noemde een aantal zaken.
"Gaan we voor je regelen, don't worry."

Daarna Socrates. "Ik wist dit en ik ben blij voor je. Eindelijk kun je lekker thuis..." Ilse onderbrak hem. "Heb je aan vestigingsvergunning, verzekeringen, administratie, fiscus en advocaten gedacht? Nee dus. Geeft niet, binnen 14 dagen is alles geregeld."

"Weet je wat Oma voor me gaat maken?"
"Ja, lichtblauwe pakjes met donkerblauwe bies."

Ilse woonde aan de rand van het centrum in een vrij groot 19e eeuws huis. Beneden 2 grote kamers en suite, nu huis- en eetkamer plus een keuken. Boven hetzelfde, daar slaap- en studeerkamer plus een badkamer en dan nog een derde verdieping met ook veel ruimte maar daar werd nu niets mee gedaan. Beneden moest de praktijk komen en de rest moest een verdieping naar boven met benutting van de zolder. Dat betekende keuken en badkamer afbreken en 1 afdeling hoger opbouwen. Praktijkassistent in de oude keuken, wachtkamer in de gang. De achterkamer beneden scheiden met een wand en in tweeen knippen in een behandelkamer en ziekenkamer met 2 bedden. Een klein knus kliniekje, dacht ze. Ze rolde zich op.

De telefoon ging. Het was Ricardo.
"Moet je horen, ik ben op Ebay geweest en raad eens wat ik heb gevonden?"
"Zeg het maar"
"Een complete container"
"Een container met wat?
"Met een volledige inventaris"
"Wat zit er dan allemaal in?"
"Daar komt ie, hou je vast. Echo-apparatuur, portable narcosesysteem inclusief cylinders, behandeltafel inclusief lamp, microscoop, complete laboratorium set en nog veel meer, alles gloednieuw en in orinele verpakking, voor een prikkie en het ding kan morgen hier zijn."
"Wow, wow, wow, waar komt dat vandaan?"
"Uit een havendepot in Calais, gisteren daar aangekomen uit Abidjan waar het werd aangetroffen op een schroothoop bij een vuilstortplaats. En wil je weten je wat erop de container staat?"
"Nou?"
"This is a gift of the Netherlands Development Organisation to the People of The Ivory Coast."

(wordt vervolgd)

Gaan we dat pikken? 9
"Zoek maar een wit meisje"

Terwijl PSA Prostaatkankertjes Boukje naar Ilse brengt en de eerste scootertjes bij de mannenkliniek arriveren, hiero, pakken we de draad met Ilse weer op. Hier waren we met haar gebleven. Ga voor deel 1 hierheen.

Toen Ilse de naam Speerpunt hoorde, gooide ze direct de telefoon op de haak. Zonder nadenken belde ze daarop Rampsnijder en deelde hem mee dat ze op staande voet ontslag nam en dat ze alleen het operatieprogramma van de lopende week zou afmaken. Na snel nog de bestanden van haar eigen 400 patienten gecopieerd te hebben, snelde ze op een drafje het gebouw uit. He, he, dat luchtte op.

Eenmaal thuis trof ze haar nieuwe vriend, opvolger van deze vriend, nog steeds ongewassen en in z'n onderbroek, in de keuken bezig met een pannetje aangebrande melk, een overlopend koffiefilter en een blik oud kattevoer. "Jij ook maar weg" De vriend keek haar overrompeld en schuldbewust aan. "Pak je spullen maar en zoek maar een wit meisje, ik heb hier echt genoeg van." Ilse ging naar boven en tikte het volgende briefje:

Geachte...

Hierbij deel ik u het volgende mee. Tengevolge van een slepend arbeidsconflict heb ik deze middag ontslag genomen en zal ik niet langer praktijk houden in Zorgzicht. De praktijk zal over 2 weken bij mij aan huis worden voortgezet. Heeft u een afspraak voor die tijd, bel dan voor een nieuwe afspraak. Ik heb er het volste vertrouwen in dat mijn nieuwe thuispraktijk zowel voor u als voor mij beter is en heet u over 2 weken graag weer welkom.

Met vriendelijke groet,
Ilse Platinasumma, urologe

Ilse, niet alleen handig met scalpels en andere fijne werkjes, had in een mum van tijd de adresgegevens door haar tekstverwerker gespoeld en de hele mik uitgeprint. Nu snel naar TNT post voor enveloppen en postzegels, dan ligt alles morgen in de bus. Beneden gekomen zat de vriend bij 2 half ingepakte koffers een shaggie te roken. "Schiet je een beetje op, ik ga nu weg en ben over een uurtje terug, dan wil ik dat je weg bent. En ga niet zeuren of pruilen want je hebt hier de tijd van je leven gehad en aan alles komt een eind." Ze gaf hem een kus op z'n voorhoofd en verdween.

Precies op tijd en met hulp van wat in de haast geronselde Marokkaantjes om de 400 enveloppen en postzegels te plakken, gingen de brieven op de post. Op weg naar huis zag ze haar ex bij de bushalte staan en toeterde even. He, he, eindelijk schoon schip.

(wordt vervolgd)

Oude lijken, compressie en arrogantie

Om de trouwe lezer en mezelf wat afleiding te gunnen gedurende deze weken van wetenschappelijke arbeid en vooral ook om de blog nat te houden, hierbij wat aantekeningen.

Deze week bezig geweest met inventariseren. Hierbij vielen nog een aantal lijken uit de kast uit de periode rond 1995 waarvan de bespreking indertijd niet door de redaktieraad kwam. Gesteriliseerde versie hier. De tijden zijn veranderd, misschien denkt de nieuwe generatie redakteurs er nu anders over.

Brokken PSA Prostaatkankertjes inhoud met referenties gesorteerd. Ongeveer 30 bruikbare brokken gevonden. Bij maximaal aantal woorden van 1200 betekent dit 40 woorden per brok. Echter hiervan moeten nog verbindende teksten, koppen, subkoppen en conclusie worden afgetrokken. Voorlopige schatting 400 woorden dwz blijft per brok over 20. Dit is Overcompressie. Taak voor deze week daarom ondermeer 10 essentiele brokken te selecteren en enkele daarvan al met 80 woords compressie hapklaar te maken. Daartussen moeten dan ook nog 2 of 3 gecomprimeerde lijken gepropt worden. Kom ik uit op gemiddelde broklengte van 70.
Verder messen geslepen en diverse soorten gif gemengd waarmee enige stijloefeningen gedaan passend binnen de strakke kaders waarbinnen ik geacht wordt te schrijven. Leeft nog niet echt. Spirit zal van brokkeuze, opening en opbouw van het verhaal moeten komen.

Dan speelde afgelopen week de discussie over arrogant vs kwaadaardig. Veel maakt het uiteindelijk niet uit, het effect is hetzelfde: nl massale letselschade. Zelf blijf ik de voorkeur geven aan harteloze arrogantie plus een flinke dosis wereldvreemdheid en onbewustheid.

Dat geldt zeker voor de over het paard getilde Professor Pensioenplan. Deze man is te dom om kwaadaardig te zijn, maar daarom niet minder gevaarlijk. Z'n grootste stommiteit was indertijd Herr Dr Fritz op te volgen als CEO van Urologie Dijkzigt en daarmee de hele boedel van de ERSPC. Wat je ook van alle andere urologen in Nederland kunt zeggen, geen van hen had indertijd zin om professor in Rotterdam te worden vanwege het ERSPC. Behalve Pensioenplan dan, puur uit ijdelheid. Bij Herr Dr Fritz ben ik voorzichtiger. Een CV over hem is nergens te vinden. Hij is dik in de 70, misschien wel 80. Ondanks zijn emeritaat houdt hij nog steeds kantoor in Rotterdam. Bekend is dat hij van Duitse komaf is, maar wat hij in z'n jeugd heeft gedaan is onbekend. Verder valt op dat hij nog altijd een strikje draagt en een snor heeft, allebei attributen die in de jaren 30 en 40 populair waren in z'n geboorteland. Wil hij zich ergens mee associeren? U mag het zeggen. In ieder geval is hij bezeten van PSA, het brein achter het ERSPC en eerste auteur van de ERSPC studie. Hier Herr Dr Fritz aan het woord op het NOS journaal (laatste kwart vd uitzending)

Huishoudelijke mededeling

Anders dan de tegenstander, die zwijgt als het graf of op z'n best met een onleesbaar bericht van een PR adviseur afkomt, spreekt PSA Prostaatkankertjes zonder blad voor de mond. Veel diplomatiek gewriemel, intriges en overlast afgelopen week. Met als dieptepunt een spamaanval op het contactadres. Na het plaatsen van een speciaal filter met echo hield het op. prostaatkanker@planet.nl is voor de goedwillende nu weer normaal bereikbaar. Hoewel we hiervoor geen enkel bewijs hebben ligt het voor de hand de spammers te zoeken in de gelederen van de Andros Paradise of Pensioenplan Plaza.

Al het gebel en gemail leverde wel wat op. Uit betrouwbare bron vernamen we dat het op z'n minst nog enkele maanden gaat duren voor de Rotterdamse geleerden klaar zijn met hun eerste versie van de zg "ERSPC Quality of Life Study". Ze gaan dit  opsturen naar of de Lancet of het New England Medical Journal. Aangezien dit manuscript vervolgens door de Editorial Board van 1 van deze tijdschriften gespoeld moet worden die dit van een (ongetwijfeld groot) aantal kritische opmerkingen zal gaan voorzien waarop de Rotterdammers dan weer correcties zullen moeten aanbrengen, komen er zeker nog maanden bij voor er eindelijk gepubliceerd is. Voor wie niet weet waar ik het over heb, meer over de Rotterdamse zwendel hier en in de daaropvolgende berichten.

PSA Prostaatkankertjes is wel goed maar niet gek. We gaan niet nog een jaar wachten met de Eindafrekening. Met de redaktie van 1 van de 3 toonaangevende Nederlandse medische tijdschriften is afgelopen week afgesproken dat ik in het te schrijven stuk nu een "Educated Guess" zal doen naar de ravage aan letselschade die de Rotterdammers hebben aangericht ipv de zg Quality of Life Study te fileren, die er dus niet is. Dit dan naast mijn kritiek op hetgeen wel al gepubliceerd is (bv 47 vs 1 etc).

Het ligt in de bedoeling het tekstvoorstel in de loop van mei af te hebben waarna ik hoop er eind juni met de redactie definitief uit te zijn. Dit gaat nog een lastige klus worden. Ik zal een groot aantal ernstige verwijten en beschuldigingen, samenhangend en goed onderbouwd, in een beperkte ruimte moeten proppen. Dit alles ook nog eens op een deftige academische toon in plaats van in de hier gebruikelijke straatvechterstaal. Gelukkig ligt een groot deel van de inhoud hier al op PSA Prostaatkankertjes verspreid, zij het nogal chaotisch.

De eerst komende weken staan dan ook in het teken van ordenen. Ik ga daartoe door de oude berichten heen en zal waar nodig verbeteringen aanbrengen of geactualiseerde referenties. Bij belangrijke veranderingen zal ik daarvan melding maken in de rubriek mededelingen. Mogelijk dat er in deze periode hier wat minder columns verschijnen.

Moreel en medisch hersendood

(vervolg op columns van 19/3 en 13/3)
Blijft de vraag: wat speelt zich in die hoofden af? In die hoofden die weten dat ze 47 mannen moeten behandelen die daarvan direct letselschade ondervinden om 1 sterftegeval aan prostaatkanker na 9 jaar te voorkomen. Hier nog een keer de studie waar de New York Times en PSA Prostaatkankertjes naar verwijzen en die iedere uroloog kent.

Denkt het hoofd: "zachte heelmeesters maken stinkende wonden? Ik red een leven daarvoor moet ik hakken en dus vallen er spaanders?" Denkt het hoofd er misschien bij: "is impotentie voor een vijftiger of zestiger nou zo erg, is de helft niet al impotent en met wat Tena is er met incontentie toch ook te leven?" Of: "iedereen doet het, moet ik dan de enige zijn die geen operaties doet? En dat kan niet eens want dan wordt ik geroyeerd door de NVU?" Of wetenschappelijk: "de studie die ik doe is zo belangrijk dat ik wel moet opereren en veel ook." Of cynischer: "Ik kan de operatierobot toch niet werkloos laten dat kost klauwen geld" Of: "Maar ik heb 2 hypotheken en heb ik dan geen recht op m'n 3 wintersportvakanties?"

Nu is het zo dat het zg Active Surveillance (Orwell-term verzonnen door Professor Pensioenplan) in de mode begint te komen. Hierdoor hoeft niet iedereen direct onder het mes. In plaats daarvan wordt men onderworpen aan een ware PSA terreur met jaarlijkse biopsieen, een regime dat in de helft van de gevallen uitendelijk toch eindigt in operaties. Hier is het Medisch-technisch denken verstoord. Het belangrijkste criterium om de patient al dan niet onder Active Surveillance te plaatsen is de Gleason score. Alleen patienten met een score van 6 of lager komen in aanmerking. Hier is al Ad Nauseam besproken dat de Gleasonscore van de blinde biopsie dermate onbetrouwbaar is dat op basis hiervan geen klinische beslissingen genomen zouden mogen worden. (zie rechter kolom en hier). Maar het interesseert de urologen niets dat op grond van hun sorteercriteria voor Active Surveillance dan wel opereren/bestralen in de helft van de gevallen de verkeerde beslissing genomen wordt.

De handel en wandel van Herr Doctor Fritz en Pensioenplan cs is zowel moreel als medisch gezien beneden alle peil. Ze kunnen rustig hun gang gaan omdat niemand buiten het urologenwereldje voldoende op de hoogte is voor een kritisch oordeel. En zolang ze Drs Goedkeuring (momenteel geloof ik op de Torremolinos) maar leuke reisjes laten maken, hebben ze van VWS ook niets te vrezen.

Ter afsluiting. In de aangehaalde studie daalde de sterfte aan alle doodsoorzaken niet. Hoe zou dat komen? PSA Prostaatkankertjes vermoed dat dit het gevolg is van longembolieen en infarcten die ontstonden tijdens of vlak na de operatie bij de 47 die niet profiteerden en later tot chronisch hartfalen leidden. De zg Quality of Life studie waarop we nu al een jaar wachten en die maar niet af komt, zou hierop antwoord moeten geven.

In geduldige afwachting....
Uw Toezichthouder

Een interessante brief uit Amerika

(vervolg op column van 13/3)
In de Verenigde Staten heb je ook een soort NVU (niet Nederlandse Volks Unie maar Nederlandse Vereniging voor Urologie) Dit heet daar de AUA, American Urological Association. PSA Prostaatkankertjes heeft betere contacten in de US dan in ons eigen Gidslandje en zo kreeg ik deze brief van de AUA aan haar leden in handen. Ik ga deze brief, die even makkelijk door de NVU geschreven had kunnen zijn, hier bespreken.

Dear AUA Member,

As you know, the American Urological Association (AUA) has been monitoring the recent debate about prostate-specific antigen (PSA) testing and actively inserting our position on the topic as needed. On Tuesday, March 9, an op-ed in The New York Times, written by Dr. Richard J. Ablin, inaccurately asserted that the AUA supports routine PSA screening. The article has received significant attention from news outlets around the country and the AUA is working with media outlets to respond.

Ablin beledigde in zijn opiniestuk de AUA door te stellen dat de AUA op schaamteloze wijze PSA screening aanbeveelde. In bovenstaande wordt duidelijk dat de AUA de pers bewerkte. Dat dit vrij succesvol is geweest blijkt uit de grijze brei nieuwsberichten die je vindt als je Googelt op Ablin Prostate met in totaal 640 berichten en die met enkele uitzonderingen het AUA standpunt herkauwen:

The AUA stands in support of prostate cancer testing. However, the AUA does not advocate universal annual PSA testing for all men, nor does it support routine biopsy. Research has shown that a PSA above a certain level at age 40 is a stronger predictor of prostate cancer risk than family history or race. The AUA recommends that men ages 40 and older talk to their doctors about prostate health and the pros and cons of establishing a baseline PSA score. Establishing a baseline PSA at age 40 empowers patients and doctors to make informed decisions about future testing. The AUA also clearly states that follow-up should be determined based on a patient's individual risk and discussions with his doctor.

Goed de AUA is dus voor prostaatkankertesten, dwz PSA testen. Niet ieder jaar voor iedereen, maar wel willen ze dat mannen vanaf 40 met hun artsen gaan praten over hun prostaatgezondheid en over de voor- en nadelen van een basis PSA. Zelfs in de US slaat de verweking toe. Verder wringt hier iets: een 40 jarige onwetende man moet over de pro's en con's praten met een uro die van z'n vakorganisatie pro moet zijn. Wat denk je dat er dan gebeurt? Precies, een PSA test en niet op 50 jarige leeftijd zoals nu maar al op 40 jarige leeftijd! Het slappe geoudenhour kabbelt dan voort met enkele welzijns cliche's zoals empowerment, geinformeerde beslissingen en indivualisering. Mooipraterij, er valt niets te individualiseren, er is alleen een getalletje dat van alles kan betekenen.

We feel that the recent debate is inappropriately focused on the PSA test itself, when we should be focusing on how test results are being interpreted and impacting treatment decisions. The 2009 AUA Best Practice Statement on Prostate-specific Antigen presents a balanced assessment of the test's strengths and weaknesses and provides comprehensive guidance on how to appropriately interpret test results based on a patient's individual risk factors.

En maar doorgaan. Het belangrijkste wordt natuurlijk verzwegen, nl de biopsie die de enige manier is om de PSA test te interpreteren. Trouwe lezertjes weten inmiddels dat deze blinde steekproeven dermate onbetrouwbaar zijn dat het onverantwoord is hier behandelingsbeslissingen op te baseren. Kijk anders nog eens in rechter kolom bij blinde biopsie. Meer referenties hierover hier.

We will continue to keep you posted as the AUA monitors and responds to this debate.
PSA Prostaatkankertjes zal hetzelfde doen....

Urologen nog een categorie erger dan Bankiers

Ik put nieuwe inspiratie uit Ablin's woorden in de New York Times. We geven daarom een tandje extra en doen er een schepje bovenop

Uit het NYT artikel
The European study showed a small decline in death rates, but also found that 48 men would need to be treated to save one life. That’s 47 men who, in all likelihood, can no longer function sexually or stay out of the bathroom for long.

Er is hier de afgelopen maanden al een aardige portie ERSPC geserveerd met een hoop getalletjes waaronder de 47 vs 1 verhouding van hierboven. Dit getal had ik tot nu toe nog onvoldoende gedramatiseerd. Hierbij dan.....

Als je als patient alleen tegenover de uroloog zit vertelt hij je met een ernstig gezicht dat hij je sterftekans kan verminderen als je je laat helpen. Niet zo makkelijk om hier nee tegen te zeggen. Hoewel hij weet dat in 47 van de 48 gevallen z'n bemoeienissen futiel zijn krijg je hier over niets te horen .

Neem nu deze situatie. Een professor spreekt een zaaltje toe met 48 mannen bij wie hij net een PSA Prostaatkankertje heeft vastgesteld. "Mannen, jullie hebben allen kanker. Als ik jullie allen behandel zal 1 daarvan profijt hebben. Voor de andere 47 is er geen nut, maar ik kan vantevoren niet zeggen wie de geluksvogel is. Een groot deel van deze 47 zal geconfronteerd worden met impotentie, incontinentie en stricturen, ook is er kans dat 2 of 3 van de 47 een hartinfarct of longembolie krijgen tijdens of vlak na de operatie." Hoe denken jullie dat het zaaltje reageert?

De Pensioenplannen en Speerpunten van deze wereld individualiseren statistische data en geven er achter de gesloten deuren van hun spreekkamer met hun uitgestreken smoelen precies die draai aan die hen op dat moment uitkomt. Is de operatierobot volgeboekt? Dan parkereren we de patient tijdelijk in PRIAS. Staat de robot stil? Dan trekken we een bedenkelijk gezicht gevolgd door de blijde boodschap: "wij kunnen U direct helpen."

Er is nogal wat verontwaardiging over bank CEO's die zich verrijkten door fancy financiele innovaties. De urologen zijn nog een categorie erger. Het kopen van financieel produkt blijft min of meer vrijwillig. Een doodvonnis suggereren, de halve waarheid vertellen en dan zeggen dat behandeling noodzakelijk is, is niet zo vrijblijvend.

Gezonde mannen laten zich en masse impotent en incontinent maken in de veronderstelling dat ze geholpen worden. Als de waarheid tot de massa doordringt kunnen er nog gekke dingen gebeuren....

Gaan we dat pikken: 8
"Breng me alsjeblieft naar Ilse"

Deel 1:  hier
Jansen keek vertwijfeld om zich heen. De hele wachtkamer zat in gespannen afwachting van wat nu zou gebeuren. Nogmaals klonk "Jansen 12-01-1951" Een ten hemel schreiende gil galmde door de wachtkamer. Het was Boukje weer. PSA Prostaatkankertjes was bang dat ze een acute kinderpsychose kreeg.

Jansen deed een paar stappen terug. De Security employees kwamen nu met grote schreden op hem af. Toen ze Jansen tot op een paar meter genaderd waren sprong Ricardo tussen hen in. "Wat zijn de heren van plan?" De employees maakten pas op de plaats. Ze keken in de ogen van Ricardo en zagen onmiddelijk dat ze hier met een professionele vechtgorilla te doen hadden. Ze maakten rechtsomkeert richting spreekkamer.

Terwijl ze terugliepen belden ze de meldkamer om extra versterking categorie A. Eenmaal weer in Speerpunts kamer ging meteen het rode lampje branden. Op hetzelfde moment kwamen uit verschillende richtingen de scootertjes van de Penjaga's op de Mannenkliniek aangesneld. Socrates werd met een taxi opgehaald en zou wat later arriveren.

Ricardo bracht Jansen in veiligheid en maande de wachtkamer tot rust. Toen het weer kalm geworden was kon Harm weer verder gaan. "Bij kankers in andere organen doet de arts pas verder onderzoek als er een knobbel is gevoeld, als er op een foto iets verdachts te zien is of als de patient symptomen heeft. De biopsie die nodig is om het vermoeden op kanker te bevestigen wordt altijd gedaan uit de knobbel of uit het fotografisch verdachte gebied. Behalve bij een PSA Prostaatkankertje, daar voelt men niets, is er op de foto niets te zien, heeft de patient niets maar prikt men blind met 6 en liefst meer naalden de prostaat aan. Met een zeer hoge pakkans want geen ander orgaan zit van nature zo vol met kanker als de prostaat."

De hele wachtkamer lag aan de voeten van Harm die zo rustig en verstandig sprak. Ricardo keek met trots naar hem. Hier stond de nieuwe Manusama, dacht hij. Boukje was iets rustiger geworden maar nog steeds niet goed. Ze lag verslapt in de armen van PSA Prostaatkankertjes met af en toe korte snikjes. "Wat moeten we doen? vroeg hij. "Breng me alsjeblieft naar Ilse", zei Boukje met een zwak stemmetje en zo gebeurde het.

Op het moment dat PSA Prostaatkankertjes met Boukje wegreedt arriveerden de eerste scootertjes bij de mannenkliniek.


(wordt vervolgd)

Gaan we dat pikken? 7
"Ja Ricardo hier,  het is hier onrustig aan het worden"

"Maar ventje, wij hebben kanker. Kanker met een grote K." De kleine Harm, net 12, zat in kleermakerszit op een tafel met om hem heen een aantal verbaasde en nieuwsgierige mannen.

"Nee, jullie wordt gezegd dat je kanker hebt, maar hebben jullie een klacht, een symptoom, pijn? Zijn jullie ziek? De mannen keken elkaar aan, niemand van hen had ergens last van. "Maar je mag toch aannemen dat wat de dokter zegt klopt." zei een man op iets te hoge toon. Ricardo die er vlak bij stond deed een stapje naar voren en maakte een dimmend gebaar. "Tja, in zekere zin klopt het ook wel, vervolgde Harm, but.... als je sectie verricht op overleden mannen dan vind je bij 30ers en 40ers bij 1 op de 3 kanker in de prostaat oplopend tot 9 op de 10 bij 80-plussers. En niemand had daar ooit klachten van." Ricardo showde het publiek op een Netbook de bijbehorende evidence, hiero en hiero. "Bijna alle tumoren die de Professor bij jullie diagnostiseert zijn dergelijke kankertjes. Jullie hebben dus meestal geen Kanker maar een kankertje met een klein kaatje."

"Toch sterven er mannen aan prostaatkanker." merkte iemand op."Klopt, zei Harm, maar dat zijn nu precies de tumoren die de Professor meestal niet vindt met z'n jaarlijkse PSA controles. Bij de eerste controle ligt het PSA onder Speerpunts hypermoderne afkapwaarde van 2,5 ng/ml. Maar de PSA verdubbelingstijd van deze agressieve dingen is zo kort dat bij de volgende controle het PSA al zo hoog is geworden dat een robotoperatie sowieso futiel is. Niet zelden geven deze wilde katten tussen 2 controles in al symptomen, dit in tegenstelling tot de huispoesjes waar Speerpunt zo druk over doet.

Precies op dat moment kwam Welgemoed met Boukje in z'n armen weer de wachtruimte in. Boukje krijste nu als een speenvarken. Haar gekerm ging door merg en been. Het was zo hard dat niemand Harm nog kon verstaan. Ricardo snelde op Welgemoed af en nam Boukje meteen van hem over. Toen ze enigszins bedaard was gaf hij haar door aan PSA Prostaatkankertjes die haar verder kalmeerde. Ricardo pakte de telefoon: "Ja Ricardo hier, ik zit hier op een of andere Mannenkliniek en het is hier onrustig aan het worden. Ze hebben Boukje waarschijnlijk beledigd. Kan Socrates komen? En stuur ook wat scootertjes."

Ook op ongeveer hetzelfde moment overlegde Professor Eugene Speerpunt met de employees Totaal Ontzorging BV. "Het gaat om dat kreisende  kind, dat jochie en die lange kale man die zichzelf Dokter Prostaatkankertjes noemt. En dan loopt er nog een soort Bokito rond die er volgens mij ook bijhoort. Zorg dat ze verdwijnen. En om duidelijk te maken dat hier orde heerst wil ik dat jullie voor mij de volgende patient naar binnen roepen, de heer Jansen geboren 12-01-51."

De employees verlieten de spreekkamer en 1 van hen beval: "Jansen, 12-01-51"

Jansen aarzelde......

(wordt vervolgd)